Mijn gezonde allergie voor onzin en nodeloos moeilijk doen, definieert mijn werk als adviseur. Mijn eerste advies aan beleidsmakers binnen de welzijnssector ligt dan ook in het verlengde daarvan: praat in voor iedereen begrijpelijke taal. Te vaak zie ik stukken voorbij komen die tante Jannie in de bijstand vragen iets te doen in een taal waarvan ik me afvraag of tante Jannie het nog volgen kan. Goed beleid moet in klare taal uitgelegd kunnen worden. En goed beleid is beleid dat in samenspraak met mensen zelf tot stand komt. Vanachter een bureau allerlei plannen een wijk in mikken, zonder eerst te kijken welke behoeften er in een wijk zelf leven, zou verleden tijd moeten zijn. Het vertrekpunt moet de bewoner zelf zijn. Voor B&A een logisch gegeven, maar nog te vaak onlogisch in de praktijk. Welzijnswerk staat voor mij niet gelijk aan bezigheidstherapie. De voldoening zit juist in mensen écht vooruit helpen.